Er moet wat portaalachtige hekserij aan de gang zijn op de SEMA Show, want het lijkt onmogelijk om elke centimeter te bedekken, ongeacht hoe lang je daar bent.
En, kijkend door andere galerijen verder Instagram, het is duidelijk dat ik dit jaar behoorlijk wat heb gemist, ondanks dat ik redelijk zelfverzekerd was dat ik het grootste deel van de auto’s had gezien die te zien waren in het Las Vegas Convention Center.
Dat omvatte zelfs het nemen van een dappere pil en het duiken in de North Hall, die vol zit met mariene audio, led-verlichting en twijfelachtige luchtverfrissers.
En toch miste ik nog steeds de nieuwe Nissan Z GT4-raceauto. Ik weet zeker dat ik Rob Dahms vierwielaangedreven FD3S Mazda RX-7 met vier rotoren tot leven hoorde komen, maar ik kon hem niet echt vinden voordat ik werd afgeleid door iets anders dat net zo gek was. Oh, en ik heb een Buick GNX van The Roadster Shop volledig gemist, een mislukking die ik nu het graf in moet nemen.
Dat klinkt misschien een beetje extreem, maar de behoefte aan een GNX is op dit moment heel reëel, dus mijn barometer van wat een acceptabel antwoord is, is op zijn zachtst gezegd erg scheef.
Dit is natuurlijk erg vervelend voor een mediakanaal als Speedhunters, dat op het snijvlak van autocultuur en fotojournalistiek zou moeten staan. Maar het geeft me in ieder geval enig vertrouwen dat – ondanks de vroege zorgen dat SEMA 2022 een beetje zwak is – het nog steeds veel beter is qua grootte en kwaliteit dan de meeste shows die er zijn. En dat is ook een veel beter excuus dan dat ik gewoon te laat ben en auto’s zoek.
De ingetogen openingsdag wiegde iedereen in ieder geval in een vals gevoel van kalmte. Toen de zon eenmaal opkwam op dag twee – en honderden zich om 8.59 uur verzamelden om binnen te komen – leek SEMA op een rare aflevering van De levende doden, zij het met meer scootmobielen en een krankzinnige lust voor gratis posters in plaats van mensenvlees. Ik zou er echter op inzetten dat de zombies geduldiger zijn.
Niet dat ik iemand de schuld geef van vroeg aankomen. Nog voordat de show openging was er al genoeg te zien op het openbare buitenterrein, waaronder de eBay Motors Experience bij de hoofdovergang.
Tot mijn grote teleurstelling hield dit niet in dat iemand je de helft van de vraagprijs aanbood voordat je toch abrupt de rotzooi van je auto noemde. In plaats daarvan werden verschillende producten tentoongesteld naast interviews met bouwers en veel slippen in de buitenpiste.
Gezien hoe ingetogen de displays binnen dit jaar waren, denk ik niet dat iemand van SEMA die memo heeft doorgegeven aan degenen die buiten exposeren. Misschien is dit gebied geclassificeerd als internationale wateren in Las Vegas, omdat het soms briljant wetteloos aanvoelde met ontploffende banden in de Hoonigan Burnyard en vrachtwagens met veel pk’s die racen in een afgebakend gebied waardoor overnames van kruispunten veilig leken.
Ga verder en je bereikt SEMA’s District Nine, een gebied dat handig weggestopt is voor onschuldige showbezoekers en checkbook-builds om de SPL-vrachtwagens te huisvesten. SPL is de afkorting voor geluidsdrukniveau, en dat betekent in feite het bouwen van een auto met als enig doel audio zo hard mogelijk af te spelen.
Het is misschien het tegenovergestelde van Speedhunters, maar het bleek een van de meest waanzinnige aspecten van SEMA te zijn. Toen ik in 2004 voor het eerst in deze branche begon te werken, deed het gedreun van SPL-auto’s je van binnen schudden vanaf het moment dat je op een evenement arriveerde tot het moment dat je wegging. Ze waren pijnlijk, verwarrend en (voor het grootste deel) volkomen zinloos.
Hoe zit het nu? Ik begrijp het nog steeds niet, maar het is buitengewoon vermakelijk om vrachtwagens uit elkaar te zien schudden. Vooral wanneer een eigenaar besluit om Marshmello te verslaan met Tony Christie op 140dB.
Beschouw het als het audio-equivalent van 40 psi op een standaardmotor; je kijkt omdat je weet dat vernietiging om de hoek ligt, en de paar minuten daarvoor is het een complete rel.
Voor al die exposanten die honderden – zo niet duizenden – uren besteden aan het bouwen van auto’s alleen voor SEMA, weet ik zeker dat ze het grootste deel van dit verhaal zullen waarderen dat gericht is op het handjevol personages die beton in hun vrachtwagens gieten om te voorkomen dat ze uit elkaar rammelen zo snel. Maar er is een serieus punt: autocultuur (in alle vormen) is entertainment.
SEMA is een beurs, maar is vanaf donderdag ook open voor publiek. En als die mensen enthousiast kunnen worden van autotuning, kan dat alleen maar goed zijn voor iedereen.
Maar als je kijkt naar de manier waarop sommige bouwers tijdens de opbouw op sociale media reageren, zou je denken dat ze probeerden te ontsnappen aan een echt saaie situatie. ZAAG val waarbij Jigsaw en een paar slecht gesneden glasvezel spatborden betrokken waren.
Er zijn veel geweldige machines bij SEMA die, terecht, tot het uiterste gevierd zouden moeten worden. Het zou verkeerd zijn om de Chevy Loadmaster uit 1948 van de Ring Brothers niet te noemen – een auto die dit jaar de SEMA Battle of the Builders-competitie won.
Je zou kunnen zeggen dat dit de grens vervaagt tussen auto-aanpassing en het bouwen van iets volledig op maat gemaakt, maar als je dat zou doen, zou de verbijsterende hoeveelheid werk die Mike en Jim in het op Chevy gebaseerde kunstwerk hebben gestoken, afnemen.
Het gaat verder dan de meeste van die concepten van meerdere miljoenen dollars, opgesteld door fabrikanten die nooit in productie komen, want deze is echt. Hij is geregistreerd en kan nu op straat worden gereden als je dat zou willen.
Nu we het toch over verbluffende builds hebben, een andere opvallende verschijning dit jaar was de Nissan Skyline GT-R van Driver Motorsports op de Vibrant Performance-stand. Kijk naar deze auto en je zou aannemen dat het een zeer nette R32 is met een Garage Active wide-body kit met een set Work SP1’s diep in de bogen weggestopt.
Maar graaf wat dieper en de ware omvang van het werk wordt duidelijk… bijna vier jaar om precies te zijn.
De brandstofopstelling in de kofferbak is autosport uit het boekje, maar toch is het tot een kunstwerk vervaardigd, terwijl het kofferdeksel is bijgesneden om bij het interieur te passen. Natuurlijk, het heeft een kooi, maar er is hier geen blootliggend metaal; zelfs de achterste nitreuze / luchtopstelling is zorgvuldig gebouwd.
Die netjes uitziende motor is in feite een door Nitto gebouwd RB30-monster met een vermogen van meer dan 1.000 pk. En dat is een echte vermogensschatting in tegenstelling tot de eeuwenoude ‘elke gebouwde RB-met-één-moet-1.000 pk’ grapje.
Er valt veel te zien, maar een van mijn favoriete details is de cam-cover. Hierdoor is het plugdeksel aan het voorste (nok) deksel gelast en bijgesneden om ruimte te geven aan de mechanische brandstofopstelling en CAS-trigger. Het is nog steeds onmiskenbaar een RB-motor, maar helemaal opgeschaald naar 11.
Als iemand die dwaas zijn eigen GT-R-revisie op zich neemt, heb ik niets dan respect voor wat Brad en het Driver Motorsports-team hebben hier gecreëerd. Ja, er is duidelijk veel geld aan uitgegeven, maar als alle anderen vastbesloten zijn om GT-R’s terug te brengen naar de fabrieksconditie, is het enorm verfrissend om te zien dat een in de VS gebouwd exemplaar in 2022 nog steeds de grenzen verlegt.
Dit is allemaal heel positief voor een SEMA-post, want eerlijk gezegd was het een enorm positieve (en opwindende) show om dit jaar bij te wonen. Maar het was niet zonder nadelen, en ik heb het niet alleen over de hele meme van Bluetooth-aandrijfassen.
Laten we daar beginnen, want dit vertegenwoordigt een groter probleem in de vorm van incomplete auto’s die op de show worden getoond. Ongetwijfeld zal dit velen van jullie verdelen, en hoewel ik beide argumenten waardeer, kan ik niet anders dan denken dat het de verkeerde boodschap afgeeft voor waar SEMA (en andere shows) voor zouden moeten staan.
Gebouw elk auto is niet makkelijk. Er duiken problemen op, deadlines worden overschreden en de kosten lopen uit de hand. Het laatste wat iemand wil, is een zee van copy/paste-builds, maar SEMA komt niet elk jaar als een verrassing.
Twee van mijn opvallende builds dit jaar, de Ferrari ‘244 GTK’ van Mike Burroughs en de K-swapped E30 BMW M3 van Igor Polishchuk, waren beide klaar met uren over voordat ze naar Las Vegas gingen. Waarom zo fijn snijden? Omdat beide eigenaren erop stonden dat hun auto’s principieel op eigen kracht zouden worden binnengereden. Geen stroom, geen show.
En aan de andere kant was ik ontdaan dat ik het niet zag Stan bij de Mercedes-Benz 190E van Toyo Tyres die dit jaar is gebouwd. Er waren geen problemen te melden, het was gewoon niet op tijd klaar en Stan was niet bereid om het snel door te nemen om het vervolgens op FormuleDerp Enkele dagen later.
Dit is geen punt om te suggereren dat de ene houding beter is dan de andere; de bouw van een individu zal altijd anders worden benaderd dan die van een bedrijf met een product dat het moet promoten. Maar welke boodschap stuurt het naar een wereldwijd publiek als het tentoongestelde product niet het beste is dat het zou kunnen zijn?
Afgezien van auto’s, is er nog een klacht over SEMA die moet worden uitgezonden en die eigenlijk geen verband houdt met de show. Het is zelfs niet eens exclusief voor SEMA.
Als je pas toegang geeft – ongeacht wat er op de voorkant staat – heb je net zoveel recht om daar te zijn als ieder ander. Het maakt niet uit hoeveel volgers je hebt of hoe groot je naam op een Fruit of the Loom-T-shirt staat; niets verheft jou boven iemand anders.
Sociale media hebben de stemlozen een stem gegeven, en dat is niet erg – iedereen verdient het om gehoord te worden. Maar niet allemaal hoeven ze daarbij een megafoon te gebruiken.
En als het meest stressvolle deel van je dag iemand is die voor je schot loopt, is je dag echt niet zo stressvol geweest. Het feit dat ieder van ons kan bellen deze werk is zeker de grootste hoax van de 21st eeuw. Naar Vegas gaan en naar auto’s kijken? Klinkt vreselijk…
Autocultuur is er in alle soorten en maten zoals SEMA elk jaar aantoont. Beton storten in je 140dB truck? Geweldig, blijf geweldig. Twin-turbo’s achterin je Aventador schroeven? Ik wou dat ik de moed had van je tuner. Verdorie, een onafgemaakte auto naar een show brengen omdat het je geluk brengt? Laten we dat eerdere punt meteen in de prullenbak gooien.
Ik kan geen industrieën bedenken die zo gek zijn als de wereld van autotuning. De diversiteit is de reden waarom we er dol op zijn, maar ook waarom het soms zo frustrerend kan zijn.
Als het verder gaat en je leven op een negatieve manier begint te beheersen, wordt het waarschijnlijk tijd dat je er een pauze van neemt. Auto cultuur is genot. Dus als iemand me nodig heeft, stort ik beton in een GT-R die klaar is voor 12 subwoofers in de kofferbak. Tot volgend jaar, SEMA.
Mark Riccioni
Instagram: mark_scenemedia
Twitteren: markeren
mark@speedhunters.com
